Για να συναντηθούν δύο άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν με ποιόν τρόπο είναι διαφορετικοί, διαφορετικά δεν θα υπάρχει σχέση καθώς δεν θα έχει υπάρξει συνάντηση με το διαφορετικό (Conte, V., 1999). Για να υπάρχει επαφή πρέπει να υπάρχει η εμπειρία της διαφοράς. Αν δεν βιώσουμε τη διαφορά, δεν συναντιόμαστε.

Μία υγιής σχέση θα πρέπει να είναι σε θέση να σέβεται τη διαφορετικότητα, την αντιπαράθεση και την προσωπική αυτονομία, να υπερνικά τόσο το φόβο της εγκατάλειψης όσο και της εισβολής, της κυρίευσης από τον Άλλον.

Αναγνωρίζοντας ότι το ζευγάρι είναι ένα σύστημα, μία gestalt, αναγνωρίζεται αμέσως και ο εσωτερικός μεταβαλλόμενος χώρος του: η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Το ζευγάρι είναι η τρίτη οντότητα, όπως την ονομάζει ο Zinker (1994), η οποία δημιουργείται από την επανάληψη των επιτυχημένων εμπειριών του ζευγαριού, το σύνολο δηλαδή όλων αυτών που έχουν επιτύχει οι δυο τους ως ζευγάρι.

Η εξέλιξη στη σχέση του ζευγαριού θα έρθει μέσα από την ατομική εξέλιξη του καθενός, από την εξέλιξη του κοινού τους εδάφους, που τονίζει τις ομοιότητες όπως και τη συμπληρωματικότητά τους, αναδεικνύοντας κάπως έτσι και τις διαφορές τους.

Ως Ψυχοθεραπεύτρια, υποστηρίζω το ζευγάρι, το Εμείς, ενθαρρύνοντάς το να αναζητήσει νέους τρόπους, λειτουργικούς, αξιοποιώντας το υπάρχον έδαφος ασφάλειας και εμπιστοσύνης, με δημιουργική προσαρμογή στις προκλήσεις που έχει η απαιτητική καθημερινότητα και στόχο τη δημιουργική ενσωμάτωση των διαφορών τους, την απόλαυση του Μαζί.