Έχω ανάγκη να σε κοιτώ, να σε παρατηρώ, ν’ακούω τη φωνή σου, ν’ακούω το μπράβο σου και κατά τη διάρκεια, στη διαδικασία μου, στην πορεία που γίνομαι κι όχι μόνο όταν είμαι, όταν έχω κι όταν βρεθώ μπροστά στο αποτέλεσμα, όταν ο σκοπός θα έχει επιτελεσθεί.

Στη διάρκεια, στη διαδικασία είναι που σε θέλω δίπλα μου, να προχωρώ και να γυρίζω να σε κοιτώ, να νιώθω την παρουσία σου, να μπορώ να σε αγγίξω, να στηριχθώ σε σένα όταν λυγίσω, να πάρω κουράγιο από το βλέμμα σου. Και κάπως έτσι να συνεχίζω, να φτάσω στο τέλος χωρίς να βάλω την τελεία κατάκοπη κι επιτυχημένη… Να φτάνω ανάλαφρη και γεμάτη από την επαφή μας, από τον κοινό μας περίπατο και κάπως έτσι να θέλω να ξαναρχίσω, ν’αντικρίζω την αρχή με επιθυμία να περπατήσω, να πειραματισθώ με το καινούριο και το απρόβλεπτο, να παρατηρώ το δύσκολο και ν’αναγνωρίζω το όριο μου.

Όταν γίνομαι και είσαι στο πλάι μου, αντέχω περισσότερο, αντέχω να μην είμαι πάντα και σε όλα καλή και ιδιαίτερα στα δύσκολα.

Γίνομαι μέσα από το είμαστε και βήμα-βήμα με γνωρίζω… Και κάπως έτσι μαθαίνω να με αναγνωρίζω.>