Σκέψεις και αναρωτήσεις στο πλαίσιο αυτού του μήνα που διανύουμε, μήνας Ανθρώπινης Υπερηφάνειας και Γιορτής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σημείο αφετηρίας για να αποτινάξουμε όποια πανοπλία μας βαραίνει, κάθε μεσάζοντα, κάθε δανεικό και δύσκαμπτο ρούχο που μας απομακρύνει από τον αυθεντικό μας εαυτό.

Μοιάζει αυτή η πανοπλία να μου είναι ακόμη απαραίτητη για να είμαι και να στέκομαι; Τόσο βαριά έχει πέσει πάνω μου που περπατώ σκυφτή, με το βλέμμα στο βηματισμό μου. Έχω ξεχάσει το σώμα μου, τη μοναδικά ευλύγιστη κίνησή του, το δέρμα μου και τον τρόπο που αυτό «αγγίζει» τους Άλλους, όταν συναντιέμαι μαζί τους.

Πώς ήμουν πριν; Υπήρξα κάποτε διαφορετικά; Χαμόγελο νοσταλγίας, η μνήμη αναμοχλεύεται κι εγώ συνεχίζω να περπατώ σκυφτή. Βήμα και ανάμνηση, βήμα και επιθυμία, βήμα και ανάγκη. Μια λαχτάρα. Η ιστορία μου ξεδιπλώνεται, απλώνεται στη διαδρομή και θυμίζει ανθρώπινο χάρτη. Είμαι ό,τι έχω περπατήσει κι όλες οι δυνατότητες μαζί. Αν μπορούσες να με δεις τώρα, θα έβλεπες ότι περπατώ ευθυτενής αποσπώντας με φροντίδα ένα-ένα τα κομμάτια της πανοπλίας μου. Με βοηθά που είσαι εδώ μαζί μου, μάρτυρας αυτής της απόφασής μου. Ο ήλιος καίει το γυμνό μου δέρμα. Χαμόγελο δικό μου, το αφήνω να μπει μέσα μου, το σώμα και η ψυχή χαμογελάνε. Ανάλαφρο το βήμα μου, δικό μου βήμα, τώρα.

>