Τι συμβαίνει; Πώς είμαι; Είμαι εγώ, Εσύ, ο Άλλος, όλοι ένα κι ο καθένας μόνος του.

Η εγγύτητα δοκιμάζεται, το Εγώ αιφνιδιάζεται, το Μαζί άλλοτε δυσφορεί κι άλλοτε ησυχάζει. Πρωτόγνωρη εμπειρία για τον άνθρωπο που είχε μάθει μέχρι τώρα να φεύγει, οπότε το θελήσει. Να σταθώ; Που και πώς; Τώρα τι; Δοκιμασία, πείραμα, συμωμοσία, ανθρώπινο λάθος, φυσική κατάληξη; Δυναμική διαδικασία, δύο “δ” μαζί και πολλές ερωτήσεις να τα συνοδεύουν, που ίσως ποτέ δεν βρουν το ταίρι τους για να ησυχάσουν κι αυτές. Σκέφτομαι πως κάπως έτσι χρειάζεται να γίνει, να μη βιαστούμε να απαντήσουμε, τώρα είναι η στιγμή και η ευκαιρία μαζί για να λάμψουν τα ερωτηματικά.

Είναι καλό το τσάι σου;

Χορεύουμε;

Έχω επιθυμήσει ν’ακούσω αυτό το τραγούδι. Εσύ;

Τι τρώμε αύριο;

Πάω στο δωμάτιο να διαβάσω το βιβλίο μου, εσύ τι θα κάνεις;

Έχεις όρεξη να δούμε μια ταινία;

Τελικά, έχουμε αποξενωθεί;

Μοίρασμα, παρουσία, απόσυρση, η ανθρώπινη επαφή δοκιμάζεται, μοιάζει να αναγεννάται μέσα από τις στάχτες της. Τι δώρα φέρνει άραγε το απρόβλεπτο και καινούριο; Που πήγε ο έλεγχος, ο πιστός μου φίλος; Κάθε ανάγκη φιλτράρεται πλέον. Είναι πράγματι ανάγκη ή ο γνώριμος τρόπος μου να υπάρχω, η τυφλή συνήθεια που τρέφεται από τη στήριξή μου;

Μιλάμε και αφήνουμε χώρο και στη σιωπή, τη χρειαζόμαστε για να μας υπενθυμίζει την ευαλωτότητα και την ανθρώπινη ύλη μας. Χαμογελώ με συστολή, έξω και μέσα μου φυσά αέρας δυνατός, μυρίζομαι μια μετατόπιση που ξεκινά. Κάθομαι πίσω, βρίσκω το μόνο σταθερό σημείο που έχω, ακουμπώ στο μαξιλάρι της ρευστότητας και αλλαγής. Συγκίνηση. Τίποτα δεν μένει ίδιο μέσα στις ώρες και μέρες που μοιάζουν απαράλλαχτες. Συν-κίνηση, μαζί με, χώρια από, η εγγύτητα έχει μια ευκαιρία να επαναπροσδιοριστεί μέσα από την απαραίτητη ζωτική απόσταση.

Αποδέχομαι την πρόκληση και χαμογελώ με συστολή. Στη σκέψη μου έρχονται οι λέξεις της Μάγιας Αγγέλου: Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί. Το εδώ και τώρα εμπεριέχει τα πάντα. Φοβάμαι και χαμογελώ, πώς αλλιώς άλλωστε;>