“Για πολλά χρόνια ήταν πεπεισμένος ότι ήταν ένα σκιάχτρο κι όχι ένα πραγματικό παιδί. Φανταζόταν τον εαυτό του με ένα ξύλινο παλούκι αντί για σώμα, κλαδιά στη θέση των χεριών, μια αχυρένια μπάλα για κεφάλι, ένα παλιό σκισμένο παλτό και ένα τσαλακωμένο καπέλο που έδινε στο σκιάχτρο το σχήμα του ανθρώπου για να τρομάζει τα πουλιά. Αυτό ήταν, ένα σκιάχτρο, που ξεγελούσε τους άλλους και τον θεωρούσαν άνθρωπο. Χωρίς ετερότητα δεν μπορούσε να ξέρει ποιος ήταν. Χωρίς την εικόνα που θα έπρεπε να του αντικατοπτρίζουν οι άλλοι, δεν μπορούσε να ξέρει πώς ήταν”. Boris Cyrulnik, “Η αυτοβιογραφία ενός σκιάχτρου”.

Αναρωτιέμαι…Για πόσο ακόμη θα επιτρέπουμε να κυκλοφορούν γύρω μας άνθρωποι που αναγκάζονται να επιβιώνουν ως σκιάχτρα, όσο δεν τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να υπάρχουν όπως είναι… ;

Μήπως αν σηκώναμε έναν καθρέφτη αντί για τοίχο ανάμεσά μας;

Μήπως κάπως έτσι καθρεφτίζαμε μεταξύ μας, ο ένας τη μοναδικότητα του άλλου;

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου και απέναντι σε κάθε στίγμα πάνω στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.>