Στην αρχή πρόκειται για τη συνάντησή μας σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αυτό που ορίζει και τη θεραπευτική συνεδρία. Η εμπειρία της γνωριμίας μας,  η αλληλεπίδραση και η δυναμική μεταξύ μας θα συνθέσουν με τον καιρό το έδαφος ασφάλειας και εμπιστοσύνης, τον κοινό χώρο, το δικό μας μοναδικό μεταξύ. Αυτή η εμπειρία θα δώσει και το βηματισμό στην επαφή και τη θεραπευτική σχέση μέσω του διαλόγου, της σιωπής, της βλεμματικής ή μη επαφής και των όσων αναδυθούν και γίνουν μοίρασμα, όπως μία αίσθηση, μία σκέψη, το συναίσθημα της παρούσας στιγμής.

H ψυχοθεραπεία είναι διαδικασία και σχέση μαζί, είναι ένας εναγκαλισμός βλεμμάτων Hycner, R., 2018), ικανός να ευνοήσει την υγιή επαφή, εκείνη που μπορεί να συνδυάσει την ανάγκη για συνάντηση και ένωση και την ανάγκη για διαχωρισμό (Polster & Polster, 1973) και διαφοροποίηση.

Η παρουσία μου, ως Ψυχοθεραπεύτρια, δεν είναι απλά φυσική, δεν προσδιορίζεται μόνο από το ότι βρίσκομαι στο χώρο μαζί με τον Άλλον. Είναι ουσιαστική και εμπεριέχει αλήθεια. Είμαι παρούσα με αυθεντικό ενδιαφέρον γι αυτό που είναι ο Άλλος, για το πώς έρχεται στη συνάντησή μας, για το πώς είναι σε όλη της τη διάρκεια, για το τι χρειάζεται για να είναι ο εαυτός του, για το πώς ευνοώ και υποστηρίζω αυτό που χρειάζεται, αυτό που γίνεται μέρα με τη μέρα, την ίδια την αυθεντικότητά του. Είμαι παρούσα με φροντίδα για τον Άλλον, εμένα και την επαφή μας. Αποδέχομαι αυτόν που βλέπω και απευθύνομαι με πλήρη ειλικρίνεια στο άτομο που πραγματικά είναι (Buber, M., 2007).