Τα παραπάνω λόγια θα μπορούσαν να αποτελούν τη δήλωση ή τον ανείπωτο ευσεβή πόθο μέσα στη σχέση παιδιού-γονέα, στη συντροφική, στη συναδελφική, στη σχέση μεταξύ ασθενή και θεράποντα ιατρού, σε κάθε ανθρώπινη επαφή που ξεκινά, συνεχίζει και θέλει να αυτοαποκαλείται υγιής. Η αξία της εμπιστοσύνης φαίνεται ότι ανεβαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που η σχέση έρχεται μπροστά σε μια κρίση και οι άνθρωποι της καλούνται να τη διαχειριστούν.

Τι ονομάζω εγώ εμπιστοσύνη και πώς τη νοηματοδοτείς εσύ;

Πώς δημιουργείται στο μεταξύ μας;

Είναι εν τέλει τόσο απαραίτητη για την ύπαρξη, τη συντήρηση και την ενδυνάμωση της σχέσης μας; Κι αν η εμπιστοσύνη “σπάσει” ή χαθεί, τότε τι συβαίνει;

Προκειμένου να σκεφτώ τον εαυτό μου μέσα στο σχήμα μιας σχέσης, που εγώ και ο Άλλος έχουμε συμφωνήσει, μέσω ενός άτυπου και προφορικού συμβολαίου, χρειάζεται πρώτα να στραφώ προς τα μέσα μου και να σκεφτώ εμένα ως ατομικότητα. Να έρθω σε επαφή με τα εσώτερά μου, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και την αξία μου.

Το δικαίωμα της ελευθερίας, να πορεύομαι και να αλληλεπιδρώ χωρίς καταναγκασμούς και εμπόδια που διαβρώνουν τον πυρήνα μου. Αυτή η ελευθερία, που πηγάζει από την αυτοαποδοχή, την πεποίθηση και το βίωμα ότι εγώ αξίζω, είναι ικανή να χωρέσει την ύπαρξη και αξία σου και μαζί να εκβάλλουμε στη σχέση που συνδημιουργούμε.

Μία τέτοια πίστη δημιουργεί σχέσεις αγάπης, χωρίς όρους και προσδοκίες, με τις ατομικότητες ελεύθερες, χωρίς να συγχωνεύονται, με ξεκάθαρο το όριο επαφής τους και με φροντίδα γι αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο.

Η εμπιστοσύνη ως διαδικασία κτίζεται βήμα βήμα, συνδημιουργείται και αλληλοτροφοδοτείται μέσα στο συνεχές της επαφής. Είναι κεκτημένο της σχέσης, ανήκει στην επαφή, στον εαυτό και στον Άλλον και υπάρχει μέσα από τη δική τους συνύπαρξη. Ακολουθεί κυκλική πορεία, έχει ροή και δίνει τον απαραίτητο χώρο στην ανθρώπινη αξία και τη δυνατότητα να υπάρχει ολόκληρη, χωρίς περιορισμούς ούτε εκπτώσεις.

Η πορεία που διαγράφει η ατομικότητα για να συναντήσει τον Άλλον και μαζί να συνδιαμορφώσουν τη δική τους επαφή έχει τις φωτεινές και σκιερές πλευρές της, τις πολώσεις άλλοτε με θετικές κι άλλοτε με αρνητικές και τοξικές ποιότητες, το μοίρασμα και την απομόνωση, την εμπιστοσύνη και τη δυσπιστία, την εξιδανίκευση και την υποτίμηση, την προσδοκία και τη ματαίωση. Η εμπιστοσύνη συμβαίνει ως διαδικασία μόνο σε ένα μαζί, σε μία οντότητα με επίγνωση και ορατότητα των δυνατοτήτων και των αδυναμιών της, τόσο της ίδιας όσο και των μερών που την συνθέτουν. Αν γνωρίζω τις δυνατότητές και τους περιορισμούς μου και αναγνωρίσω ότι μου επιτρέπεται να είμαι ευάλωτη μέσα στην επαφή, ως μία από τις ανθρώπινες ποιότητες που έχω, τότε μπορώ να καλωσορίσω τον τρόπο σου ως διαφορετικό και εξίσου ανθρώπινο.

Για να ξεκινήσω να σε εμπιστεύομαι χρειάζεται να εμπιστευτώ πρώτα τη διαδικασία, τη διάθεση και των δυο μας να συναντηθούμε κάπου και να μοιραστούμε αυτό που φέρνουμε, τις διαφορετικότητές μας, τα σημεία που συμφωνούμε και ταυτιζόμαστε, ό,τι υπάρχει στο εδώ και τώρα και το φέρουμε ως κομμάτι μας.

Συχνά προσδίδω στην εμπιστοσύνη την ποιότητα της συμφωνίας, με άλλα λόγια για να σε εμπιστευτώ θα χρειαστεί να είσαι ίδιος με μένα, να συμφωνούμε και να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα ίδια γυαλιά. Αντιθέτως, οι διαφορετικές μας οπτικές θα μας φέρουν κοντά και θα δώσουν το ξεκάθαρο στίγμα της κάθε πλευράς, με επιλογή και δυνατότητα να το κάνουμε κάτι, να το πάμε ή όχι παραπέρα. Μπορεί να συμβεί να διαφωνούμε και να είμαστε μαζί, εφόσον το κοινό μας έδαφος είναι η προσωπική διάθεση που φροντίζει να χωρέσει μέσα της το γνώριμο μαζί με το στενόχωρο και το απρόβλεπτο.

Εμπιστοσύνη vs καχυποψία. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ή ένα φάσμα με τις αποχρώσεις και τους τρόπους μας, που επιλέγουμε κάθε φορά να ντυθούμε και να προβάλλουμε μέσα στην επαφή;

Πώς παρεισφρέει η καχυποψία;

Τι είναι αυτό που πραγματικά κλονίζεται στο μεταξύ μας;

Η εμπιστοσύνη και η ησυχία που είχαμε μέσα μας, εγώ για σένα κι εσύ για μένα.

Και τώρα; Τώρα, κενό, εσύ κι εγώ. Μία απαραίτητη διάλυση για μια δημιουργική επανασύνθεση. Προϋπόθεση όλων η διάθεση για συνάντηση, συγχώρεση και επανασύνδεση με έναν τρόπο διαφορετικό και συμπεριληπτικό. Ο φόβος για την εγκατάλειψη του κοινού μας ονείρου είναι ακόμη εκεί. Αυτό που στην ουσία χρειάζεται να εγκαταλείψω, στο εδώ και τώρα, είναι η άκαμπτη και αιχμηρή πλευρά μου, αυτή με την οποία άθελά μου σε αγγίζω, σε χαράσσω και κάποιες φορές σε ματώνω. Χρειάζεται να επιστρέψω στην προσωπική μου αξία, να λειάνω τις γωνίες μου και να προετοιμαστώ για να σε συναντήσω. Δεν γνωρίζω πώς θα είμαι στη συνάντησή μας, γνωρίζω όμως ότι έχω τη διάθεση να συναντήσω εσένα και μέσα από σένα τις δικές μου πλευρές, αποξενωμένες και σκοτεινές. Αιαθάνομαι ότι όσο θα πιστεύεις σε μένα τόσο θα ησυχάζεις μέσα σου και θα προχωράμε μαζί.

Εδώ κατοικεί η εμπιστοσύνη, βαθιά μέσα μου και μέσα σου. Ζητά την αφορμή για να δηλώσει την παρουσία της και να πάρει τη μορφή που θα της δώσουμε από κοινού. Αξίζει, τι λες;

>