Στην καθημερινότητα που βιώνουμε η διαθεσιμότητά μας μοιάζει πλέον να είναι άνευ ορίων: έχουμε εκχωρήσει στην ψηφιακή επαφή και αλληλεπίδραση το δικαίωμα να παραβιάζει την ιδιωτικότητά μας, να μας ενημερώνει όπως εκείνη αποφασίζει, να ορίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα και τη διάθεση της στιγμής, να μας φέρνει σε επαφή ανέπαφα, να δημιουργεί την ψευδο-εντύπωση και ψευδο-πληρότητα ότι μπορούμε να βρεθούμε όπου μας προσκαλούν γιατί το αντίθετο – φαινόμενο της εποχής με το όνομα FOMO* – φαντάζει τρομακτικό. Σε μια τέτοια καθημερινότητα αναρωτιέμαι αν υπάρχει ο χρόνος να αφομοιωθεί η όποια εμπειρία μας, όταν έχει σχεδόν συρρικνωθεί ο χρόνος της προσμονής, όταν το εδώ και τώρα δεν είναι αρκετό, αφού μπορώ να είμαι παντού μέσω του διαδικτύου και της πληθώρας των μέσων του (πλατφόρμες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Το εδώ και τώρα εξαντλείται ατόφιο, επισκιάζεται και απορροφάται από την απαίτηση της εποχής να είμαι παρούσα στο παντού και στο πάντα, στο αλλού και στο εκεί, χωρίς τη δυνατότητα να μπορώ να “μασήσω” την εμπειρία μου στο εδώ και τώρα και στη συνέχεια να αποσυρθώ σε ένα μετά που έρχεται βατά και φυσικά έχοντας επίγνωση αυτού.

Αναρωτιέμαι: Που με εξυπηρετεί αυτό που βιώνω; τι χρειάζομαι και τι με εμποδίζει να φτάσω σε αυτό; ή καλύτερα τι με εμποδίζει να μείνω, να σταθώ σε ένα τη φορά, σε αυτό που είναι εδώ και με προσκαλεί κάθε φορά να το αντέξω;

* Fear Of Missing Out, ο φόβος του να μη χάσω οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο.