Μια διαδικασία ελάχιστα γνώριμη στους περισσότερους από μας. Έχουμε συνδέσει την απόλαυση με ένα “πολύ” στην επιθυμία, την ανάγκη, την επαφή με τους γύρω μας, τη γεμάτη και υπερφορτωμένη καθημερινότητά μας.

Το συναίσθημά μας μοιάζει ισχνό αν δεν συνοδευτεί από αυτό το “πολύ”… Η απόλαυση προϋποθέτει ποιότητες ποσότητας για να καταφέρει να τη βιώσει ο εαυτός. Προσθέτουμε συνεχώς στην αναζήτηση αυτής και της πληρότητας. Στο “σε αγαπάω” μπαίνει δίπλα το “πολύ, πάρα πολύ”, που φαντάζει απαραίτητο για να δικαιολογήσει και να στηρίξει ένα τόσο αυθεντικό και συνάμα αυθύπαρκτο συναίσθημα, όπως είναι η αγάπη.

Κι αυτή η απόλαυση μοιάζει να μη μου φτάνει στο τέλος τέλος….Να διψάω για περισσότερα χωρίς να προλαβαίνω να εστιάσω σε αυτά που είμαι και έχω.

Τι χρειάζομαι για να ελαφρύνω το βάρος που κουβαλώ, τις ευθύνες που έχω αναλάβει και τον έλεγχο που ασκώ στο περιβάλλον μου; Ποια η ανάγκη μου να προσθέτω και κάπως έτσι να σχετίζομαι με τα πράγματα και τους ανθρώπους; Πότε αποφασίζω να αρχίσω να αφαιρώ από πάνω μου και πως νιώθω που είμαι πιο ελαφριά; Τι μένει τελικά σε μένα και για μένα, όταν αφαιρώ; Πως απολαμβάνω τώρα;>