Πάντα μια μητέρα, μια μαμά για ένα παιδί, ένα συγκεκριμένο παιδί. Όχι για να φέρει το παιδί πίσω στη ζωή, αλλά για να αποκαταστήσει το δίκαιο του παιδιού της. Ίσως και για τα παιδιά που μένουν πίσω; για όσα παιδιά θα έρθουν και χρειάζονται προστασία; για τα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας και αδικήθηκαν, τσαλακώθηκαν, καταπατήθηκαν, αγνοήθηκαν, ξεχάστηκαν;

Γι’ αυτή τη μητέρα, που αντιπροσωπεύει τη «μαρτυρία ότι μπορεί να υπάρξει ακόμα στην εποχή μας μια φροντίδα η οποία δεν είναι ανώνυμη, δεν είναι φροντίδα για μια ζωή γενικά, αλλά πάντα και μόνο είναι φροντίδα για μία συγκεκριμένη ζωή», μιλά ο Massimo Recalcati στο («Τα χέρια της μητέρας», εκδ. Κέλευθος, 2017).

Αναρωτιέμαι… Αν δεν υπήρχαν η Μάγδα-μητέρα του Παύλου, η Ελένη-μητέρα τ@ Ζak/Zackie, η Μαρία-μητέρα της Μάρθης και τόσες άλλες μητέρες που αναζητούν όχι μόνο τα παιδιά τους αλλά τουλάχιστον την απόδοση της δικαιοσύνης στο όνομα αυτών…αναρωτιέμαι… τι θα γινόμασταν; Τι θα απογίνουμε χωρίς φακό-χωρίς παιδί στα σκοτεινά μονοπάτια με προορισμό τη δικαιοσύνη; χωρίς την «αγάπη για ένα συγκεκριμένο όνομα, όπως έλεγε ο Λακάν.