Μέσω των αισθήσεων μου προσλαμβάνω το περιβάλλον και αλληλεπιδρώ με τους γύρω μου, τροφοδοτώ και τροφοδοτούμαι αντίστοιχα.

Αλήθεια, πόσο έχω ξεχάσει να παρατηρώ; Να αναγνωρίζω τη δυναμική αυτής της διαδικασίας και το ότι είμαι μέρος αυτής;

Η καθημερινότητα με απομακρύνει από μένα και την προσήλωση στις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κι όσο τρέχω για να προλάβω αυτά που έχω σχεδιάσει να πετύχω, τόσο με προσπερνώ με την “ταχύτητα της λήθης και της μη ικανοποίησης” κι άλλο τόσο παραμελώ να πάρω την απαραίτητη απόσταση, αυτήν που χρειάζεται η παρατήρηση για να μου δώσει πίσω την αναγκαία τροφή για το που βρίσκομαι, πως είμαι εδώ που είμαι, τι συμβαίνει τώρα, πως είναι οι άλλοι μαζί μου και πως είμαστε μεταξύ μας, προς ποια κατεύθυνση θέλω να μετακινηθώ, αλήθεια θέλω κι αν θέλω τι παίρνω μαζί μου και τι αφήνω;

Παρατηρώ κι έχω την προστασία και την ασφάλεια που μου δίνουν το “εδώ” και το “τώρα” μου και προχωρώ με εμπιστοσύνη όχι στο στόχο αλλά στη διαδρομή και σε ό,τι ανοίγει αυτή μπροστά μου. Προχωρώ με αμφιβολία, αμφιθυμία, φόβο, κόπο, ενθουσιασμό, πίστη στην αλήθεια αυτού που υπάρχει, εστιασμένη στα ερωτήματα που ανακύπτουν και στα συναισθήματα που έχω.

Παρατηρώ μέσα μου, ακολουθώ τη διαδρομή της αναπνοής μου. Παρατηρώ έξω μου, δίπλα μου, τις αλλαγές μου, τους δικούς μου ανθρώπους, όσα κρατώ σφιχτά κι από συνήθεια, τους διαφορετικούς και νέους τρόπους, το βηματισμό μου, τις δυναμικές του πεδίου, τις σχέσεις που μεταμορφώνονται, την εναλλαγή των χρωμάτων της φύσης.

Παρατηρώ, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο, απλά παρατηρώ και είναι αρκετό, στο παρόν, για να προχωρώ…