Σήμερα τέτοια μέρα που είναι, που γιορτάζει ο έρωτας, μου ήρθε στη σκέψη ο Αντ. Σαμαράκης: «Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα» (Ζητείται Ελπίς). Και αυτό, παρόλο που μπορεί να φαντάζει  κλισέ, παρωχημένο έως και ηθικοδιδακτικό, στα αυτιά μου ακούγεται άκρως επίκαιρο, ιδιαίτερα αν το συνδέσω με κάποιους σύγχρονους τρόπους μέσω των οποίων οι άνθρωποι γνωριζόμαστε, ερχόμαστε σε επαφή συνδεόμαστε (;;), συνυπάρχουμε, ερωτευόμαστε, δεσμευόμαστε (;;;)… Η σημερινή μέρα, για μένα, κρούει τον κώδωνα της δέσμευσης και της παρουσίας σε καιρούς με φρενήρη ρυθμό καθημερινότητας, σε μία fast εποχή. Πώς έρχομαι σε επαφή με τον Άλλον; Οι στέγες των σπιτιών μοιάζουν με τα σώματά μας, που γρήγορα ενώνονται, γίνονται ένα, τα δέρματά μας εφάπτονται με τέτοια ευκολία και αμεσότητα θαρρείς και γνωρίζονταν από παλιά. Κι εκεί, συμβαίνει το παράδοξο, τουλάχιστον βάσει όσων βλέπω και ακούω και κυρίως από ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί: Εκεί, τσαφ! η αμεσότητα εξαφανίζεται, γίνεται το πιο γρήγορο τρένο που περνά με ιλιγγιώδη ρυθμό και οι στιγμές ένωσης εξατμίζονται. Εκεί έρχεται η απο-γοήτευση. Και αναρωτιέμαι: Από τι είχα γοητευτεί για να απογοητευτώ τώρα; Νομίζω ότι είχα γοητευτεί από την εικόνα του Άλλου, αυτή γνώρισα πριν από τον Άλλον, με αυτή συνδέθηκα κι όχι με τον Άλλον. Η εικόνα στην εποχή μας, τόσο καλλωπισμένη και περιποιημένη, που μόνο σαγήνη μπορεί να γεννήσει. Η εικόνα που γίνεται διαμεσολαβήτρια, μεταξύ εμένα και του Άλλου. Μήπως, λέω, μήπως εκτός από ελπίδα ζητείται παρουσία, ζητείται δέσμευση χωρίς διαμεσολαβητή;